کاراته و تکواندو دو هنر رزمی مشهور خاور دور هستند. کاراته در کشور ژاپن بدنیا آمد و از آن سو، هنر رزمی تکواندو در کره متولد شد. همچنین تکواندو جز ورزش های المپیک است و از سال 2000 به بعد و المپیک سیدنی مدال به این ورزش تعلق گرفت و از سوی دیگر ورزش کاراته در رویداد المپیک مطرح نیست. جدا از تفاوت های بنیادی و اساسی، تکواندو و کاراته تفاوت های زیادی دارند. در اینجا به برخی از تفاوت های قابل توجه آن اشاره می کنیم.
امکانات
کاراته یک هنر رزمی قابل توجه و برجسته ای است که شامل ضربات مشت، پا، حرکات زانو و آرنج و شامل تکنیک های دستی باز است و بر تمام این حرکات به یک اندازه تاکید می شود.
ترجمه ی ساده کاراته به زبان ژاپنی به معنی (دست خالی) است در واقع ورزش کاراته به عنوان یک ورزش دفاع از خود مطرح شده است که تاکید بر استفاده موثر از بدن در حالت غیر مسلح را دارد به نحوی که یک فرد بتواند در هنگام حمله و ضد حمله از طریق ضربات دست و پا از خود دفاع کند.
یکی از تفاوت های تکواندو با کاراته در این است که ورزش تکواندو اغلب از تکنیک ضرب پا استفاده می کند. تئوری که پشت این عملکرد قرار دارد به خاطر این است که پا عضوی از بدن است که قوی ترین نیرو را دارد و ضرب با پا عملکرد خوب و موفقیت آمیزی دارد.
در کاراته رتبه بندی به درجه فنی و شایستگی فرد تمرین کننده بستگی دارد. تکنیک و تعهد به یک اندازه در رتبه های بالا اهمیت دارد، رتبه بندی در بین افرادی که در حال تعلیم دیدن ورزش کاراته هستند باعث نشان دادن نتایج تمرینات افرادی که در حال تعلیم دیدن ورزش کاراته هستند باعث نشان دادن نتایج تمرینات افراد و بازخوردی که از تمرینات خود گرفتند می شود و همچنین یک انگیزه به حساب می آید.
در کاراته دو گروه بندی قرار دارد. یکی قبل از کمربند مشکی و دیگری بعد از کمربند مشکی است. در گروهی که به قبل از کمربند مشکی معروف است رنگ های سفید، نارنجی، زرد، آبی،سبز، بنفش، بنفش پرنگ، و قهوه ای که خود شامل سه رتبه بندی است را در خود جای می دهد.
برای افراد کاراته کا که می خواهند به درجات بالاتری برسند باید در امتحاناتی که برگزار می شود شرکت کنند و داوران حرکات آنها، تکنیک و شیوه ی فکر کردن آن ها را مورد بررسی قرار دهند. دست یافتن به کمربند مشکی یک شروع تازه در نظر گرفته می شود. کمربند مشکی دارای درجات مختلفی است از درجه یک شروع می شود تا درجه 10 می رود. در تکواندو رتبه بندی به چهار بخش ارشد، جوان، هنرجو و تعلیم دهنده تقسیم می شود. کمربند رتبه جوان (junior) دارای رنگ های متفاوتی است در حالی که هنرجویان با گروه دهم شروع می کنند و راه خود را به سمت گروه اول می برند.
در تکواندو هم هنرجویان باید برای رتبه های بالاتر و از مبتدی به پیشرفته امتحان دهند، در این امتحانات هنرجویان تکواندو باید مهارت های خود را از جنبه های مختلف به داورها نشان دهند. این تست ها اغلب شامل شکستن تخته ها، دفاع شخصی، استفاده از تکنیک های تکواندو و غیره است. همچنین هنرجویان باید به سوالاتی در مورد اصطلاحات و مفاهیم و تاریخ تکواندو پاسخ دهند تا درک خود را ار هنر رزمی نشان دهند. در ورزش تکواندو در مقطع ارشد (senior) 9 کمربند مشکی وجود دارد و رتبه 9 تنها به استاد واقعی هنر اختصاص داده شده است که توسط فدراسیون بین المللی تکواندو تعیین شده است.
تاریخ
هر دو هنر رزمی چه تکواندو و چه کاراته از هزاران سال قبل نشات می گیرد. گفته شده که کاراته بیش از 2000 سال پیش آغاز شده بود که شخصی به نام بودیدهاراما، راهب بودایی هند به معبد جنگلی کوچکی برای آموزش دین بودایی رفته بود.
بودیدهاراما مجموعه ای از تمرینات سازماندهی شده را طراحی کرد که برای تقویت ذهن و بدن صحیح طرح شده و سبک شانلی بوکس معبد را به وجود آورد. بودیدهاراما را می توان پایه و اساس هنر رزمی دانست. او و اعضای خانواده اش از جزیره اوکیناوا به چین رفتند تا رشته های هنر رزمی مختلفی را مطالعه کنند آنها بعد ها هنر رزمی چینی را با تغییراتی به کاراته تبدیل می کنند.
ورزش تکواندو هم از سالیان دور در کره به وجود آمد. و بر اساس اصلی بود که هر فرد به عنوان غریزه طبیعی برای دفاع از خود در مقابل حمله ناگهانی انجام میداد.
در اواخر قرن بیستم که ژاپن کره جنوبی را تسخیر کرد تمرین تکواندو ممنوع شد و ژاپنی ها تلاش داشتند که فرهنگ خود را به کره ای ها انتقال دهند اما هنر رزمی تکواندو در نزد مردم محبوبیت داشت و از بین نرفت. هنگامی که کشور از استعمار ژاپن آزاد شد مدارس هنرهای رزمی در کشوره کره شروع به کار کردند و بعدها به دستور رییس جمهور کره هم این مدارس تحت یک سیستم واحد متحد شدند و تکواندو به عنوان یک هنر رزمی در سال 1955 سازماندهی شد و سپس یه یک رشته تقسین شد.
نویسنده: سپیدخت حکیمی
مجله زونکن