همه چیز از دوره ناصرالدین شاه قاجار شروع شد. زمانی که در سال ۱۲۴۷ "آلفرد ژان باتیست لومر"، معاون هنگ اول گارد پیاده نظام فرانسه، برای آموزش موزیک نظامی به ایران آمد. مدرسه موزیک نظام، در سال ۱۲۳۵ شمسی توسط دو کارشناس فرانسوی موسیقی به نام‌های "بوسکه" و "ریون" تاسیس شده بود. اما با آمدن لومر به ایران و استخدامش در دولت ایران در سال ۱۲۴۹، رسما شعبه موزیک نظام در واحدهای تابع مدرسه دارالفنون تاسیس شد. این شعبه به مدرسه موزیک نظام شهرت یافت و اولین جایی در ایران است که موسیقی در آن به صورت کلاسیک تدریس می‌شد. به پیشنهاد لومر، دوره‌های ۶ ساله‌ای برای مدرسه در نظر گرفته شد که در آن درس‌های فارسی، حساب، تاریخ، موسیقی نظری، زبان فرانسه، جغرافیا، آموزش یک ساز بادی، آشنایی با آهنگسازی نظامی، سازشناسی یک ساز تخصصی، هارمونی، پیانو، ارکستراسیون و کمپوزیسیون تدریس می‌شد. همین ماجرا، شروع موسیقی آموزشگاهی در ایران بود. این مدرسه تا سال ۱۲۸۸ شمسی به حیاتش ادامه داد تا اینکه با مرگ لومر، دسته موزیک نظام و مدرسه موزیک تعطیل شدند. اما یک سال بعد توسط "غلامرضا خان سالار معزز" و بعد از آن "نصرالله خان مین باشیان"، کارش را دنبال کرد. در سال ۱۲۹۷ این شعبه، از مدرسه دارالفنون جدا شد و رسما به عنوان یک مدرسه مستقل زیر نظر وزارت معارف گسترش پیدا کرد که دیگر فقط نظامی‌ها در آن نبودند. تعداد شاگردان آزاد غیر نظامی این مدرسه، بسیار بیشتر از نظامی‌ها بود. در سال ۱۳۰۰ که "اداره کل موزیک" در ارتش نوین ایجاد شد، مین باشیان، رییس مدرسه موزیک که قبلا ریاست موزیک قشون را نیز بر عهده داشت برای ریاست اداره کل موزیک و ریاست مدرسه موزیک انتخاب شد. اما در سال ۱۳۰۷ که اشتغال کارکنان دولت در دو سازمان ممنوع شد سرتیپ مین باشیان مجبور شد میان مدرسه موزیک و ارتش یکی را انتخاب کند که او ارتش را انتخاب کرد! بعد از آن "علینقی وزیری" که تازه از فرنگ برگشته بود به ریاست مدرسه موزیک برگزیده شد و نام "مدرسه موزیک" به "مدرسه موسیقی دولتی" تبدیل شد. در واقع بسیاری، وزیری را پایه گذار موسیقی آموزشگاهی در ایران می‌دانند. کسی که آموزش موسیقی را از حالت سینه به سینه به آموزش از روی نت تغییر داد. بعد از آن به مرور زمان نام مدرسه موسیقی به "هنرستان موسیقی" تغییر کرد. در این هنرستان، موسیقی ایرانی و غربی در کنار هم تدریس می‌شد.
